سنجش مؤلفه‌های مؤثر اجتماعی در تاب‌آوری منطقه 12 شهر تهران

امروزه جوامع محلی در تلاش برای دست‌یابی به شرایطی هستند که در صورت وقوع بحران، بازگشت سریع آن‌ها را به وضعیت پیش از بحران(اولیه یا عادی) فراهم سازد. ازاین‌رو در سال‌های اخیر به مبحث تاب‌آوری به‌جای آسیب‌پذیری تأکید خاصی می‌شود. دراین‌بین یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های اصلی در سنجش میزان تاب‌آوری اجتماعات محلی، مؤلفه اجتماعی می‌باشد. در پژوهش حاضر روش تحقیق بر اساس هدف، از نوع کاربردی، با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به شناسایی شاخص‌ها و عوامل مؤثر بر مؤلفه‌ تاب‌آوری اجتماعی، درنهایت ارزیابی میزان آن در محلات منطقه 12 شهر تهران پرداخته می‌شود. ازاین‌رو، ابتدا  شاخص‌ها و عوامل مؤثر برتاب آوری اجتماعی شناسایی و تعریف عملیاتی شدند، سپس با استفاده از پرسشنامه‌ای در قالب فرآیند تحلیل سلسله مراتبی، وزن نهایی شاخص‌ها به‌وسیله کارشناسان داخلی تعیین‌شده، با تحلیل هم‌زمان داده‌های مکانی وغیرمکانی در سطح منطقه جهت گونه‌بندی محلات 13 گانه و بررسی مؤلفه‌ اجتماعی در سطح محلات، با استفاده از روش آنتروپی ابتدا میزان اثر هریک از شاخص‌های موجود در سطح محله ازلحاظ تاب‌آوری موردبررسی قرارگرفته، سپس با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی[1]، مراحل الگوریتم بهبودیافته درنهایت روش تحلیل رابطه خاکستری به تحلیل مؤلفه‌ اجتماعی در سطح نواحی شش‌گانه پرداخته و نتیجه این تحلیل‌ها منجر به دست‌یابی تاب آورترین ناحیه در سطح منطقه شده است. نمایش تحلیل یافته‌ها با استفاده از ابزارهای تحلیل مکانی نظیر سیستم اطلاعات جغرافیایی و مدل‌ها و روش‌های تحلیل آماری انجام‌شده است. یافته‌های پژوهش نشان‌دهنده سطح پایین تاب‌آوری کل منطقه در برابر بحران است. از بین مؤلفه‌های سازنده و اثرگذار بر تاب‌آوری اجتماعی –فرهنگی، شاخص ویژگی‌های جمعیتی بیشترین اثر را درافزایش تاب‌آوری محلات داشته و ناحیه 5 تاب آورترین ناحیه در سطح منطقه می‌باشد. [1].FAHP [2] FAHP